Ontbijt op bed

Wakker worden kan zeer doen. Mijn wekker staat op 6:30. Het wordt langzaam licht. Door het verluchtingsgat van de tent pols ik even naar het weer dat er blijkbaar niet op is vooruitgegaan. De mist hangt als een vochtig deken over het strand. Het had evengoed een beachvolley-veldje in het centrum van eender welke stad kunnen zijn. Gelukkig hoor ik het gebulder van de golven nog, anders was mijn geploeter door natte weilanden en duinen gisteravond helemaal een maat voor niets geweest.  

Inpakken maar, de fiets op! Gewoon doen alsof de zon schijnt. Halverwege dit routineklusje begint het opnieuw te regenen, net zoals de twee vorige dagen. Ik zucht eens diep. Dan maar liggend in mijn tentje eten. Boterhammen met Macedonian caviar, een geschenk van mijn Macedonische vrienden, dan een soort notenpasta die ik verkeerdelijk voor pindakaas aanzag en wat wortels.

Tijdens mijn ontbijt, karig, kijk ik wat rond in mijn tent, voel ik links en rechts eens aan wat spullen. En dat is niet bepaald bemoedigend. Het onderzeil van de tent is vochtig, mijn matje en slaapzak ronduit nat. De kleren die ik gisterenavond aanhad zwaar van de nattigheid. Mijn voortent een en al modder. Ik sta precies op de camping van een ondergelopen festivalweide. Op mijn fototoestel, mijn grootste zorg op dit moment, parelen de condensdruppels als tevoren. Als ik dat niet vlug kan laten drogen vrees ik dat hij de reis niet zal overleven…

Een uur later heb ik mezelf in mijn kletsnatte handschoenen en schoenen gewrongen en dwing ik mezelf tot een idioot snel fietstempo. Hoe vlugger ik opgewarmd geraak hoe beter. De weg laat dit tempo helaas niet altijd toe. Modder, putten en kuilen. Asfaltwegen of gravelwegen, het verschil is niet altijd even duidelijk onder de laag modder. Voorbijsukkelende auto’s en vrachtwagens sturen een lading geelbruine of roodbruine spetters op je af.

Op het einde van de dag haalt de regen het van mijn doorzettingsvermogen. Ik zie een bordje ‘hotel’ staan, voor 15 euro zit ik droog. Met verwarming, warme douche, wireless internet. 10 Minuten later sta ik met mijn regenbroek en mijn volledige tent onder de douche en verstopt het putje van de douchebak met modder en bladeren. Tot laat in de nacht leg ik een voor een mijn kleren en mijn tent te drogen op de radiator.

Trabzon en mijn visum voor Iran, dat werd goedgekeurd, wenken. Nog een tweetal weken ploeteren in de regen en ik ben er, maar het ziet ernaar uit dat het behoorlijk wat doorzettingsvermogen zal vragen.