Give me some adventure!

Oostenrijk was een tegenvaller, dat had je tussen de lijnen misschien al kunnen lezen. Geen pasage over de Grossglockner wegens “gesperrt”, geen sneeuw, veel te weinig mooie uitzichten door het slechte weer. De eerste echte uitdaging, met heroische gevechten tegen de natuurelementen en passages over gure en winderige berpassen was dus een non-event.

In Slovenie zou ik het anders moeten aanpakken! Geen Ljubljana voor mij, daar was ik vorig jaar al. Bovendien was de hoofdweg richting hoofdstad waar ik nu op reed niet bijster interessant. Nope. De sneeuwgrens lag enkele honderden meters hoger en die Juliaanse Alpen waar ik gisteren door reed smaakten naar meer! Het plan: van de hoofdweg afgeraken, naar Bled rijden en een keer zien of het overbekende idyllische meer echt zo sprookjesachtig is. Vervolgens verder de bergen in en een zuidwestelijke richting aanhouden richting Trieste. Inderdaad, dwars door de bergen richting bella Italia.

Dit plan, dat ook wel “project snow” had kunnen heten, bleek al vlug een voltreffer. Nadat een eind achter Bled de weg stevig begon te klimmen, veranderde de druilerige regen in smeltende sneeuw, om op 800 meter hoogte echte sneeuw te worden. Eerst maakte ik me weinig zorgen, maar nadat ik een uur later op enkele volgesneeuwde plekken begon te schuiven, begon ik me toch af te vragen of verderrijden een goed plan was. De temperatuur die ik kon aflezen op mijn fietscomputer daalde tot net onder het vriespunt. De sneeuw knerpte onder mijn wielen, de weg bleef stijgen tot een 1300 meter en het werd behoorlijk glad en zwaar om al klimmend door de sneeuw te ploegen. Ondertussen kon je al het verschil niet meer zien tussen weg en berm. Trappen maar, nu ging ik ook niet meer terugkeren!

Wel werd het wat vlakker, oef! Zou de top in zicht zijn? Ik schakelde een versnelling hoger. En nog eentje, en nog eentje. Er gebeurde niets. Mijn derailleur zat volgekoekt met sneeuw en door de vriestemperatuur zat een en ander waarschijnlijk vastgevroren. Verdorie.

Net als ik wil stoppen om een en ander eens te bekijken rond ik een bochtje en verschijnt er een soort van alpenhut. En die is nog open ook. Ik eet er, drink er wat cola’s en trek de ondertussen koude nacht weer in. Er ligt al een laagje van tien centimeter. Het vriest enkele graden onder nul, het sneeuwt nog steeds. This what I expected: ADVENTURE!

De volgende morgen word ik met verkleumde voeten wakker. Condens heeft het uiteinde van mijn slaapzak kletsnat gemaakt. Datzelfde uiteinde ligt nu bedekt met ijskristallen. Mijn drankvoorraad is een massieve klomp ijs geworden. Ik pak mijn spullen in en vertrek richting dal, richting warmere oorden en hopelijk ergens een warme koffie.