Het is maar wit

30 kilometer voor Erzurum is het zover. Krak. Mijn ketting slaat door en blokkeert. Ietwat uit evenwicht kom ik in de besneeuwde berm van de autostrade tot stilstand. Niet erg. Het landschap is prachtig. Ik neem de tijd om eerst te genieten.

Ik kan het niet genoeg herhalen: dit is wit, dit is prachtig en doet je wegdromen. Een kale vlakte waar de wind vrij spel heeft. Rechts op enkele kilometers afstand wit besneeuwde, zacht glooiende heuvels. Klaar om als eerste je voetafdruk in achter te laten. Links grillige, spitse bergpieken. Een prachtig stuk natuur, kilometers desolaatse stilte. Ik had veel van Turkije verwacht, maar dit slaat me met verstomming. Je rijdt continu boven de 1500 meter op een plateau, vandaar de koude, en de pieken reizen hier met gemak tot boven de 3000 meter. De enige tekortkoming is dat de autostrade vaalgrijs dwars door dit landschap slingert.

Soms lijkt het een aanslag op je zintuigen te zijn. Letterlijk, want na een zonnige dag zie je ‘s avonds sterretjes voor je ogen door het scherpe licht. En ook de stilte is indrukwekkend. Tot nu toe zijn er drie plaatsen geweest waar ik bijna volmaakte stilte heb beleefd. In het grensgebied tussen Slovenië en Kroatië, diep in de nacht, op de kustweg in Kroatië en op sommige stukken langs de Zwarte Zee.

Hoe langer je deze stilte kan ervaren hoe leuker het wordt en tegelijkertijd ook beangstigend. Je hoort je hart pompen, het bloed door je aderen razen, je ademhaling. Iedere beweging die je maakt lijkt oorverdovend. Je regenjas ritselt, de klik wanneer je schoenen zich vastzetten in je klikpedalen lijkt oorverdovend, het geklots van je drinkwater, je ketting die lichtjes ratelt, plastieken bevestigingen van je fietstassen die kreunen onder het gewicht wanneer je over een oneffenheid rijdt. Banden die naargelang de snelheid en staat van het wegdek een ander lied zingen. Hoe stiller het is, hoe meer je hoort en…hoe minder stil het wordt.

Eens in Erzurum worden je zintuigen versmacht door het lawaai en de stank van de stad. Je proeft, riekt en hoort iedere verreden kilometer en van de maagdelijk witte sneeuw blijft al gauw niet veel meer over dan een vuile platgereden brij.

Dit wordt mijn thuis voor de volgende dagen. In kleinste versnelling ben ik tot hier gesukkeld. Als een gek trappend. Nu hopen dat ze hier een fietsenhandel met wisselstukken hebben. Een speld in een besneeuwde hooiberg… en tegelijkertijd welgekome rust voor pijnlijke knieën.