Iran: wat weten we daar nu eigenlijk over als je politiek even links laat liggen? Na een weekje fietsen weet ik dit te vertellen:
Iran lijkt wel in een andere wereld te liggen. De grensovergang aan Dogubayazit ligt op een heuvelrug, waardoor Iran als het ware enkele honderden meters lager aan je voeten ligt. Bovendien ligt hier geen sneeuw meer in de dalen en zie je weer bomen, waardoor het plots weer makkelijk wordt om prachtige kampeerplekjes te vinden.
De wegen zijn lang en recht, redelijk goed onderhouden en regelmatig zijn er bankjes waar je kan genieten van het voorbijrazende verkeer. Benzinestations zijn hier niet zoveel. Die benzine zou hier overigens gerantsoeneerd zijn: 60 liter per maand en dat kost omgerekend 6 €. Na die 60 liter verdubbelt de prijs tot 20 eurocent per liter.
Het verkeer bestaat voor de helft uit vrachtwagens, waarvan een groot deel als verouderd bestempeld mag worden: Duitse Mercedessen, Amerikaanse Macks en Britse Leylands. De andere helft zijn lokaal geproduceerde Paykans, meestal wit, pick-ups, steevast blauw, de immer gele taxi’s en andere vierwielers van Aziatische makelij. De Traktor-emblemen, sjaals of vlaggen in en rond deze vierwielers zijn voetbaliconen. De voetbalploeg in Tabriz wordt gesponsord door een tractorenfabriek…
De landschappen zijn behoorlijk afwisselend met weidse uitzichten. Hier en daar snijden beekjes en rivieren diepe groeven in het landschap. De meeste waterlopen staan behoorlijk droog en laten grillige slibsporen achter.
Thee drinken doen ze hier ook, maar in plaats van de suiker in je thee te kappen, steek je het klontje suiker tussen je tanden en drink je zo je thee.
Gastvrij zijn ze altijd, macho meestal ook. Met hun motorfiets, kudde schapen, kapperszaak, vrachtwagen of gewoon zichzelf. Ze poseren gezwind waarbij ze vaak zelf om een foto vragen.
In plaats van over Iran hebben de mensen het hier eerder over Oost-Azerbeidjan, dat een mengelmoes van Azeri’s, Koerden, Turken en Armeniërs is. De moedertaal van de meeste mensen waarmee ik tot nu toe sprak was geen Farsi maar Turks of Armeens.
Eens het hier begint te regenen verandert dit woestijnachtig gebied in een grote kleverige modderpoel die zich tussen je wielen, remmen en versnellingen vastzet tot je geen meter meer voor- of achteruit kan. Je denkt dus best beter tweemaal na voor je die zandweg inslaat op zoek naar een plaats voor je tent. Dat kan je een uur duwen, trekken, vloeken en kuisen besparen.
Tot slot is de bewegwijzering bijna steeds tweetalig. In Farsi en Engels. En dat is maar goed ook. Zelfs al betekent dit dat je in tunnels je lichten moet on “swichen”…
Op naar Mongolië 
Super Raf! Blij om nog iets van je te lezen.
Well done Raf, but I guess Theran will be another story … Kisses from sunny Brussels, si si 🙂
A fantastic and inspirational story so far. It reads like an exiting book.
Looking forward to the next episode. Keep up the good work!
greetz from Holland
Hoy Raf, ook blij dat je weer bent opgedoken. Ik vreesde al dat je in Ayatollastan geen internet kon gebruiken. Zoals steeds mooie foto’s en boeiende verhalen. Fiets ze!